Voor die keer dat:
- Je thuiskwam na een lange dag en ik toen pas besefte dat ik de kip zes uur geleden uit de vriezer had moeten halen.
- Ik voor de zoveelste keer een papiertje in m’n broekzak had laten zitten, waardoor de hele was meer onder wit poeder zat dan de neus van Scarface.
- Ik moest appen als ik op locatie was aangekomen, maar dat vergat. Alweer.
- Je ’s middags, midden in je drukke planning, een belletje van juf Els kreeg omdat je dochter ziek in de knuffelhoek lag. “Nog even proberen”, “Maar ik heb het echt al geprobeerd mam!”, om vervolgens thuis buiten te gaan spelen als een gek.
- Je trots thuiskwam met een nieuwe broek voor mij en er, voordat je ook maar met je ogen had kunnen knipperen, zes grasvlekken en drie gaten in zaten.
- Je weer eens gek deed om het gezin te verrassen en heel de middag in de keuken had gestaan om een nieuw recept uit te proberen en ik vervolgens krijsend en kokhalzend aan tafel zat omdat ik het echt echt echt niet lustte zonder ook maar een hap te hebben genomen.
- Ik een periode altijd loog over het handen wassen na het plassen. (Ik snap nog steeds niet hoe je wist dat ik het niet had gedaan terwijl ik gewoon volhield van wel, you witch.)
Sorry voor alle “Hoe vaak moet ik het nog zeggen??”’s, alle “Hoe oud ben je nou??”’s en de “Kom je uit een ei ofzo??”’s. Pas nu ik min of meer volwassen begin te worden, begrijp ik hoe intens vervelend dit allemaal moet zijn geweest. En kijkend naar wat een verschrikking ik soms was, beschuldig ik je er ergens van dat je me niet eerder het huis uit hebt geschopt. Al snap ik ook dat je dat niet deed.
Want vooral sorry voor die keer dat ik wel op kamers ging en nu nog maar een keer in de twee maanden naar huis kom. Sorry voor het missen van Moederdag voor het zoveelste jaar op rij. Je zegt dat je het allemaal prima vindt, zolang ik het maar naar m’n zin heb hier, maar ik weet dat je ernaar uitkijkt als ik wel weer een weekendje huiswaarts keer. Ik hoop dat jij weet dat ik dat ook doe.
Lieve mensen, ik weet niet wat jullie allemaal doen vandaag, misschien zit je naast moeder terwijl je dit leest, misschien ben je net als ik tientallen kilometers van d’r verwijderd. Geef in geval één NU je moeder een dikke knuffel en zeg dat je van d’r houdt. Ga in geval twee NU naar Fleurop.nl en bestel het mooiste bosje bloemen dat je vinden kan. Één dag in ’t jaar aan je moeder denken, tegenover de 365 dagen dat zij, vol haat en liefde, aan jou denkt moet toch te doen zijn.
Besef gewoon heel even wat een verschrikkelijk kind je wel niet geweest bent af en toe.
En love ur Momma. She’s a hero for putting up with you.
Door Demi Blom
