“Due cornetti con crema, per favore,” zeg ik glimlachend tegen de Italiaanse bakker. Hij knikt en haalt vervolgens de croissantjes gevuld met room uit de toonbank. Daarna pakt hij een papieren zakje waar de croissants in verdwijnen. “Prego,” zegt de bakker terwijl hij het zakje overhandigt. Hij loopt naar zijn kassa en tikt iets in. Op het pinautomaat verschijnt het bedrag dat ik verschuldigd ben: nog geen €1,50! Hollands als ik ben, haal ik mijn Rabo-pas tevoorschijn en leg die tegen de lezer. “Accetto” verschijnt op het schermpje en de bakker zegt “grazie.” Ik zeg hetzelfde terug, want blijkbaar heb ik nog niet helemaal door dat het normaal is dat de winkelier de klant bedankt.
Ach en wee, dat is zo’n beetje hoe mijn gemiddelde interacties gaan in Florence. Tevreden loop ik de bakker uit terwijl ik het zakje tussen mijn microfoon en camera leg in de tas. Mijn groepsgenoten loop ik tegemoet op de Piazza Guglielmo Oberdan, een rotonde met een klein park in het midden. In dit relatief rustige stukje Florence, dat net buiten het centrum ligt, ben je al omringd door 18e- en 19e-eeuwse architectuur. Gele en beige gevels, vergezeld door kenmerkende oranje daken, zijn overal om je heen. In het midden van het parkje staat een beeld dat toegewijd is aan, je raadt het al, Guglielmo Oberdan.
Hier bespreek ik met mijn groepsgenoten wat we vandaag gaan doen. We moeten nog beelden schieten bij de Dom en we hebben aan het eind van de middag een afspraak bij de Biblioteca delle Oblate. Daar spreken we Vittorio Gasparini, president van de club voor UNESCO in Florence. Hij is één van de drie primaire bronnen die we gaan interviewen voor onze documentaire over massatoerisme in Florence. We peuzelen onze lunch op en vertrekken naar de Dom van Florence. Het is ongeveer twintig minuten lopen vanaf de rotonde. We gaan via de Porte alla Croce en vanaf daar is het eigenlijk alsmaar rechtdoor. Naarmate je dichter bij het centrum komt, wordt de bebouwing dichter. De straten worden steeds nauwer en de gebouwen merkbaar ouder.
Na een kwartier lopen slaan we een hoek om en daar zien we het: een imposante koepel rijst boven de steegjes uit. De wit-oranje kolos is plots niet meer uit je zicht te krijgen. We blijven doorlopen en vijf minuten later zien we de Cattedrale di Santa Maria del Fiore in zijn geheel. De muren zijn gemaakt van marmer met lichtblauwe accenten. In typisch gotische stijl zijn de ramen en de deuren met zorg bewerkt. Kleine, gedetailleerde siersels leiden de aandacht naar bijbelse figuren als Maria, Jezus, de aartsvaders, maar ook de paus en enkele heiligen. Je kunt de Gregoriaanse koren bijna horen zingen. Alle pracht en praal lokken een boel toeristen naar de Dom. Perfect voor het onderwerp van onze documentaire.
Aan het eind van de middag banen we ons een weg naar onze volgende bestemming: Biblioteca delle Oblate. Het is niet ver van de Dom, dus we zijn er zo. We lopen door een poort naar een kleine binnenplaats. In het midden staan enkele bankjes omringd door drie bomen. Verspreid over de binnenplaats staan enkele kunstwerken uit verschillende stromingen. Het pand was ooit een klooster en is nu UNESCO-erfgoed. Hier ontmoeten we Vittorio Gasparini. Hij vertelt ons over zijn werk als president van de UNESCO-club in Florence en geeft ons een korte rondleiding door de bibliotheek. Er zijn veel vergaderruimtes, studieruimtes en zelfs een klein cafeetje. Er hangt een relaxte sfeer, ondanks dat je veel mensen hard aan het werk ziet.
Na ons gesprek is het alweer laat geworden en moeten we nog eten. Terwijl wij richting onze Airbnb lopen, zoeken wij een geschikte plek. Bij La Luna weten we een plekje te bemachtigen en nemen we de dag nog even door. Onder het genot van een heerlijke pizza en een wijntje kijken wij uit naar de volgende dag.