Nicole Aldenkamp
“We zijn er bijna”, zegt mijn moeder. Ik kijk naar buiten en zie een witte wereld om mij heen. We gaan op skivakantie, voor de eerste keer, om uit te proberen. Aangekomen bij ons vakantiehuisje stap ik de auto uit. Ik word gelijk met mijn neus op de feiten gedrukt en zit tot aan mijn heupen in de sneeuw. Ik was dan ook niet zo lang met mijn 7-jarige leeftijd, maar dit had ik niet verwacht.
Iedereen kent de vier seizoenen wel; lente, zomer, herfst en de winter. De meeste mensen hebben dan ook een favoriet seizoen. Ik accepteer de mening van iedereen, maar mijn mond valt toch gauw open als iemand meent de winter als favoriete seizoen te hebben. Natuurlijk heeft elk seizoen zijn charme, de winter heeft er echter bijzonder weinig. Tuurlijk is het prachtig als het sneeuwt, helaas gebeurt dat in Nederland misschien een of twee keer per jaar. Voor de rest is het 5 maanden lang afzien. Het is vroeg donker en het wordt pas laat licht, als de zon niet achter een enorm wolkendek zit tenminste. De temperatuur daalt gedurende die 5 maanden steeds verder naar beneden, en de wind wordt ook steeds guurder. De wegen zijn glad en mensen gaan onderuit op de fiets. Uiteindelijk klaagt iedereen over het koude weer en zeggen ze erbij dat we ook weer klagen als het té warm zou zijn. Ik ben het daar niet mee eens, voor mij kan het niet warm genoeg zijn. Mijn familie zegt dat je je kunt kleden voor het koude weer. Dat is ook zo, maar ik vind niks vervelender dan de drie lagen kleding die zich gedurende de dag dubbelvouwen, die je dan wanhopig probeert recht te trekken. Of je handen en voeten die beginnen te tintelen als je van buiten naar binnen gaat, door het plotselinge verschil in temperatuur.
Gelukkig komt aan al het slechte ook een einde, soms geleidelijk en soms abrupt. De eerste tekenen beginnen eind januari al, sneeuwklokjes en van die paarse bloemetjes die in de berm beginnen te bloeien. Dan worden de dagen steeds iets langer en verliezen dieren langzaam hun wintervacht. Uiteindelijk is het opeens 15 graden en schijnt de zon volop, terwijl mensen om je heen lachend plannen maken om op het terras te gaan zitten.
De skivakantie duurde 4 dagen, voor mij voelde het als een eeuwigheid. Ik kan mij er ook niet veel van herinneren. Alleen dat ik het vermoeiend vond om te leren skiën en om specifiek te zijn de berg op te klimmen met al je ski attributen om op de piste te komen. Natuurlijk herinner ik mij ook dat mijn broertje na de derde dag het remmen nog niet onder de knie had, waardoor hij steeds omviel. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn daarna nooit meer op skivakantie geweest. Dat lange weekend was precies genoeg om voor de rest van mijn leven van één ding zeker te zijn: ik ben een zomerpersoon.
×