Mijn eerste stagedag begint gelijk met vertraging in de trein, perfect. Doodsbang dat ik te laat kom, loop ik snel vanaf station Enschede naar het kantoor. Ik moest eerst de ingang nog zien te vinden, want die zat goed verstopt. Gelukkig ben ik nog op tijd. Toen de schuifdeuren opengingen besefte ik het pas, mijn stage bij 1Twente begint.
Ik hoefde niet te wachten tot ik iets op mijn bordje kreeg. Twee uur nadat ik binnenkwam had ik gelijk een onderwerp waar ik achteraan moest bellen. Ik mocht iets schrijven over dat raadsleden van de gemeente Enschede gingen speeddaten met deelnemers van een cursus. In diezelfde week ging ik nog de straten in Enschede op om mensen te interviewen. Ik wist gelijk dat ik een drukke maar leuke periode zou gaan meemaken.
Wat een leven
Het duurde niet lang voordat ik gewend was aan een nieuw ritme. Mijn dagen beginnen om 7:20, dan gaat de wekker. Ik pak de sprinter van 8:22 naar Enschede en ik ben dan om 9:45 op de redactie (wat een tijden, wat een leven). Als eerste hebben we een ochtendvergadering waarin we de dag bespreken. Hiervoor zit de beeldredactie en de schrijvende redactie om tafel. Dit gaat vaak over het vullen van 1TwenteVandaag (ons dagelijkse liveprogramma tussen 16:00 en 17:00) en over het bijwerken van de site. Na een uurtje rondgedraaid te hebben in mijn stoel en koffie te hebben gedronken weet ik hoe de dag eruit ziet: schrijven, gasten regelen voor de show of met de beeldredactie op reportage gaan. Geen enkele dag is hetzelfde.
Heen en weer
Het ene moment van de dag zit ik rustig achter mijn bureau een stukje te typen en het andere moment zit ik in de auto om een voxpop op een camping op te nemen. Ik denk elke dag in de trein een duidelijk beeld te hebben van hoe mijn dag eruit ziet, maar dat is nog geen enkele keer uitgekomen. Ik heb nog geen dag gehad waarop ik niks te doen had. Soms kijk ik op tegen iets wat ik moet doen, het praten op camera bijvoorbeeld. Ik heb daar altijd al een verschrikkelijke hekel aan gehad. Ik sta bekend als een snelle en onduidelijke prater, en geloof me, op beeld is dat nog erger. Toch gaven ze mij de opdracht om voxpops te doen. Tot mijn verbazing vind ik het echt leuk om zoiets te doen, een beetje stoken bij de mensen op straat en ze aan het praten krijgen. Schrijven was ook iets wat ik niet heel leuk vond (dit dacht ik in ieder geval sinds het eerste jaar). Maar deze stage heeft mij daar een hele andere kijk op gegeven. Als je eenmaal weet wat je moet doen en hoe je het moet doen, is het gesneden koek.
Ik heb ondertussen ook al zoveel verschillende onderwerpen en thema’s behandeld, soms vergeet gewoon wat ik geschreven heb. Ik leer deze stad langzamerhand een beetje kennen. Een paar onderwerpen waar ik al mee bezig ben geweest zijn: een modeontwerpster die duurzame kleding maakt, het betrekken van Enschedese jongeren in de politiek, musea-acties en verbouwingen in de omgeving.
Treintikken
Op mijn eerste dag was ik bang dat ik tot 20:00 in Enschede zou zitten omdat ik zo laat begin. Uiteindelijk zei mijn stagebegeleider de verlossende woorden om 17:10: “Ik wil je niet weghebben hoor, maar moet je niet eens naar huis? Anders kom je nooit thuis joh.” Dit klonk mij natuurlijk als muziek in de oren, en ik keek gelijk wat mijn eerstvolgende trein was. Ik was er voor een kort moment van overtuigd dat ik dan klaar zou zijn, maar ik werd heel snel uit die droom geholpen. Ik zit elke dag in de trein te tikken of te researchen, heen- en terugreis. Toch verveelt het nooit en ben ik nooit klaar met leren.
Leren van je fouten
Elke keer als ik mijn item naar iemand doorstuur voor feedback ben ik toch zenuwachtig. Het is toch iets waar je een poosje mee bezig bent geweest. Je wilt je artikel zo goed mogelijk aanleveren. In het begin had ik soms moeite met accepteren dat ik zelf er niks meer aan kan doen. Het moment dat ik dan een mailtje terugkrijg, is er altijd wel iets dat ik kan veranderen. Het is negen van de tien keer ook een verbetering. Vaak denk ik: “Hoe heb ik dit nou over het hoofd kunnen zien?”.
Als je dit dagelijks doorgaat, dan leer je een hele hoop in een hele korte periode. Zodra je merkt dat je vooruitgaat, dat het schrijven makkelijker gaat en dat het echt heel leuk begint te worden, krijg je nieuwe motivatie. Ik keek eerst enorm tegen mijn stage op, maar eigenlijk is het een van de leukste periodes op de opleiding tot nu toe.
Mijlpalen genoeg
Er zijn niet alleen maar leermomenten, maar ook mijlpalen. Je eerste stukje online is een heel speciaal moment. Wat het nog leuker maakt, zijn de reacties van de mensen in je omgeving. Eigenlijk is elk stukje dat je online zet een mijlpaal en een trots moment. Je leert de mensen om je heen kennen en je redactie wordt een omgeving waarin je je vermaakt. Het heeft twee weekjes geduurd om mijn plek te vinden, maar ik ga nu elke dag met veel plezier naar Enschede.